Ποιος ευθύνεται τελικά για τις καθυστερήσεις στο Μετρό Θεσσαλονίκης
Voria.gr, 01.11.2013
Της Άννης Καρολίδου
Προκλητική τοποθέτηση από τη Νομική Υπηρεσία της Αττικό Μετρό ΑΕ, που ρίχνει ευθύνες στην πόλη για τις καθυστερήσεις στο έργο του Μετρό
Η Θεσσαλονίκη περιμένει το Μετρό, υπομονετικά, εδώ και 25 χρόνια τουλάχιστον και, από τότε που ξεκίνησε το έργο, το 2006, βιώνει μέσα σε περίοδο γενικευμένης οικονομικής κρίσης, μία δύσκολη πραγματικότητα.
Αποτελεί λοιπόν πρόκληση προς τον εμπορικό κόσμο και τους επαγγελματίες αλλά και όλους τους πολίτες, το έγγραφο της Νομικής Υπηρεσίας της Αττικό Μετρό Α.Ε., το οποίο εμμέσως πλην σαφώς ρίχνει ευθύνες στην πόλη, αναφερόμενο στις «διαμαρτυρίες των εμπόρων, τις αντιφατικές ως και εχθρικές θέσεις των αρμοδίων και τοπικών αρχών», που είχε υποτίθεται να αντιμετωπίσει η συγκεκριμένη Υπηρεσία της Αττικό Μετρό Α.Ε.
Το απόσπασμα αυτό προέρχεται από ένα κείμενο που κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου και το οποίο αποτελεί έκφραση της αναγνώρισης του έργου που προσέφερε στην Αττικό Μετρό Α.Ε. ο επί πολλά χρόνια διευθυντής της, ο εκλιπών δικηγόρος Σπύρος Γιαννούζης.
Και ως προς την έκφραση της λύπης για την απώλεια του Σπ. Γιαννούζη και σε ό,τι αφορά στην αναγνώριση του έργου που προσέφερε στην Υπηρεσία και την Αττικό Μετρό Α.Ε., δεν υπάρχει κάτι προς σχολιασμό. Αλλά οπωσδήποτε πολλά μπορούν και πρέπει να λεχθούν για τις ευθύνες που αποδίδονται στην πόλη και τους φορείς της, σαν να είναι αυτοί οι κύριοι υπαίτιοι για τις καθυστερήσεις στο έργο, για τις ταλαιπωρίες που οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς υφίστανται, για την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στις περιοχές που βρίσκονται τα εργοτάξια.
Βεβαίως, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και από πλευράς συγκεκριμένων φορέων και ομάδων προκλήθηκαν προβλήματα, όπως στη γνωστή περίπτωση του Παπαφείου (τα οποία προ έτους επιλύθηκαν), αλλά ο χώρος του σταθμού στο Παπάφειο, επειδή δεν βρίσκεται στην κρίσιμη διαδρομή του έργου και, επειδή είναι χωροθετημένος σε σημείο που δεν εμποδίζει τις λειτουργίες της πόλης, δεν μπορεί να… κατηγορηθεί για συμμετοχή στη συνολική καθυστέρηση στην όλη πορεία του έργου.
Εάν τώρα οι δικηγόροι της Νομικής Υπηρεσίας αναφέρονται στην περίπτωση της «Βενιζέλου», υπόθεση των τελευταίων μηνών στην οποία δεν μπορούν να χρεωθούν οι καθυστερήσεις όλων των προηγούμενων ετών, μπορεί εύκολα να υποστηριχθεί ότι αυτοί που σχεδίασαν το Μετρό θα έπρεπε να είχαν λάβει υπόψη τους τον αρχαιολογικό πλούτο που θα έφερνε η ανασκαφή στην επιφάνεια και, να είχαν μεριμνήσει για την ανάδειξή του.
Ναι, το Μετρό είναι ένα μεγάλο έργο και έργα αυτής της κλίμακας δεν κατασκευάζονται δίχως να υπάρξει αναστάτωση. Αλλά, στην περίπτωση του Μετρό της Θεσσαλονίκης, έχουμε μεγάλες καθυστερήσεις, επειδή το έργο δεν ήταν μελετητικά ώριμο, επειδή υποεκτιμήθηκε σε χρόνους και χρήμα η αρχαιολογική έρευνα, επειδή έγιναν τραγελαφικά λάθη που οδήγησαν σε μετατοπίσεις σταθμών ( ένας σταθμός είχε χωροθετηθεί πάνω σε ρέμα, άλλος σε σεισμικό ρήγμα και ένας τρίτος, στην Ανάληψη, αν δεν τροποποιούνταν η μελέτη του σταθμού, θα έπρεπε να καθαιρεθούν μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών), επειδή ο ανάδοχος από ένα χρονικό σημείο και μετά και, πριν μπει στο έργο η «Άκτωρ», είχε σοβαρά προβλήματα ρευστότητας.
Οι λόγοι που το έργο ως τώρα γράφει σημαντικές καθυστερήσεις, δεν έχουν να κάνουν με την πόλη. Οι επαγγελματίες, οι οικονομικοί και τοπικοί φορείς υποστηρίζουν το έργο και μάλιστα υπέγραψαν Μνημόνιο Συνεργασίας με την Αττικό Μετρό ΑΕ. Φυσικά έχουν εκφράσει επανειλημμένως τους προβληματισμούς αλλά και την ανησυχία τους για την πορεία του έργου, του οποίου η ολοκλήρωση, έχει μετατεθεί από το φθινόπωρο του 2012, στα τέλη του 2016.
Όμως και ο στόχος του 2016 ήδη φαίνεται σχεδόν ανέφικτος. Από την πλευρά του αναδόχου και των εργαζομένων, έχουν ήδη μιλήσει για μετάθεση του χρόνου ολοκλήρωσης το 2018 ή ακόμη και το 2020. Κι' από δω και στο εξής φυσικά, θα πρέπει να συνυπολογιστούν οι περαιτέρω καθυστερήσεις από τη «Βενιζέλου» και το θέμα της διαχείρισης και ανάδειξης των αρχαιοτήτων που βρέθηκαν.
Σε αυτά τα πολλά χρόνια, η οικονομική ζωή της πόλης, οι λειτουργίες της, οι πάσης φύσεως δημόσιες και ατομικές δραστηριότητες των πολιτών, υποφέρουν. Οπότε, το πρόβλημα δεν επιτρέπεται να χρεώνεται στην πόλη, που υπομένει καρτερικά προκειμένου να υπάρξει έστω και με καθυστερήσεις, ένα καλό αποτέλεσμα
